Wolsztynówki-zimówki : choinka-rogozinka

Na dniach w Wolsztynie, na Rynku, roześmiała się choinka. Zawtórowała przy niej fontanna-hosanna, może i piękniejsza od prawdziwego wodotrysku, który do jesieni, przez dni kilka rozweselał. Niektórych. Te skądinąd drogie drobiazgi pozytywnie wpływają na małomiasteczkowych tubylszczaninów. Choinka-rogozinka, bo tak ją sobie nazwałem na cześć (nowego~starego burmistrza-Andrzeja Rogozinskiego) usposabia wolsztyńsko (to znaczy pozytywnie-ciepło) wszystkich chyba w ten cholerny zimowy czas.

Od poniedziałku zapowiadają oberwanie chmury a potem oberwanie słupka rtęci...

Nie ukrywam - wolę lato, ale z zimą sobie radzę. Narzekając. I nosząc kalesony, które zdejmuję tylko na dwa tygodnie w lipcu. 

Wracając do domu, zasłuchałem się w chrzęst mokrego śniegu pod nogami...chrump, chrump, chrump, chrump. Piękna melodia, pomyślałem. Piękna, jak wiersz Józka Czechowicza, którego uważam. 

Za jednego z. 

Najmiasteczkowszych.

"W zmierzchu i śniegu ogród to drzeworyt.

Między smutnymi chochołami biegają dzieci.

W zmierzchu i śniegu roztajały kolory.

Szron świecił.

Maleństwa, kulki futrzane, wełniane

na krótkich nóżkach w pałąk-

a moje dzieciństwo, tyloma już śniegami zawiane,

raz jeszcze smutkiem zawiało.

Ciągną sanki, zostaje niebieski ślad;

rzucają pociski śnieżne, dziurawią zmierzch,

który ranny i siny na śniegach się kładł

nieuchwytny jak perz.

Czyjś głos woła na dzieci - wychodzą.

Tu tylko linie drzew.

Drzewa cieniami się grodzą.

Skąd cienie? zaczyna się latarń gazowych śpiew.

Tylko zmierzch żółkniejący i tylko chochoły.

Z nieruchomych gałęzi sypią się konstelacje gwiazd

Dalekie dzwonią pod śniegami kościoły

W każdym z zaśnieżonych miast".