Cień sługa słońca

Chmury obłoki

powietrze wiatr

drzewa las

deszcz woda

ogień ziemia

żyje w nas wrasta w nas

to się nigdy w nas nie zmienia.

Cień sługa słońca

nie istnieje bez promienia

cięciwy spadającej pod

kątem spojrzenia.

U nas zawsze tak samo.

Ptaki pogubiły skrzydła

ryby szukają czułości

w ludzkich dłoniach

wiatr wyjący wiatr

w korytarzach traw

i ten strach

o wielkich oczach strach

i ta niemoc na dnie

pragnienia ugaszenia

pożaru lasu 

Jakże pasuje mi dziś ten wiersz Stana Borysa z 2000 roku, napisany co prawda w odległym od Wolsztyna o 8000 złotych kalifornijskim mieście Del Mar, ale w przekazie kipiącym tęskno-polskim obłokiem pragnień. 

Gdy z Janim w południe, rowerowo brataliśmy się z pomrukami burzowymi, nie sądziliśmy, że konary mimozowców, bukowatych czy brzozowatych, latać będą za godzinę swobodnie po wolsztyńskim nieboskłonie. Ze szczęściem jesteśmy jednak obyci i nie na bakier.

Tekst: Stan Borys
Kadry znad Jeziora Wolsztyńskiego