Miętkie lądowanie

Ten dzień musiał kiedyś. Nie gniewam się na niego, że nadszedł, bo musiał przecież. Nie gniewam się na niego, bo jeszcze żyję a mogłem skończyć marnie...

Myślę, że tak po godzinie by ktoś mnie znalazł. W tej mgle. W tej ciszy zamglonej ciszą.

Ciszy do czasu, kiedy to moje cielsko fiknęło kozła i upadło na deski pomostu.

- po co tamtędy jechałeś, pytali mnie później, gdy sprawa się rypła?

- po co, po co? Bo chciałem się przejechać we mgle, po pomoście o siódmej rano! Czy to, aż taka jest abstrakcyjna chuć, której nikt nie pożąda oprócz mnie?

Huk był potworny. Dziewięćdziesiąt kilo na dechy mnie i z dziesięć kilo koliflałera, który - już teraz nie wiem czy po mnie czy przede mną - padł na lewy bok, podobnie zresztą jak ja. Jego nic nie bolało. Utracił moc napędową i utracił prostotę kierowania. Biedny mój. Ja utraciłem moce w kości grochowatej i kości trójgraniastej oraz wyrostku łokciowym ręki lewej.

Gdy podniosłem głowę powyżej stóp, stwierdziłem, że jest niedobrze. A wiem kiedy jest dobrze a kiedy nie jest dobrze. Nauczyłem się tego. Pozbierałem swoje zabawki - część z nich została w bagiennych otchłaniach jeziora, po czym ruszyłem przed siebie. Na spodniach miałem piękne przetarcia po frezowanych wzorach deski pomostowej. Dopiero co rozpoczął się dzień....

Potem, przez południe, popołudnie i wieczór, czyli chwile, które trwają-"...trwaj chwilo trwaj, jesteś taka piękna! Dziś tylko głupcy śpią! Ta noc uderzy nam do głów…upijmy się nią" - co śpiewało się w Grochowicach tego roku - kannabisy same przyśli do mnie i ssią mój dzień. Który musiał kiedyś...

Park w Wolsztynie. Aleja główna lipowa.