Nas dwoje jeszcze

"...Zimno przywarło raptem do mych ramion,

narzuciłem coś pospiesznie na

siebie, zamknąłem okno i odwróciłem

się, a to może ty byłaś, i to najgorętsza, 

jaką tylko mogłaś się uczynić,

spodziewając się być dobrze

przyjętą; ty, tak świetlista, nie mogłaś

już przybrać innej postaci. Kto wie,

czy w tej chwili jeszcze nawet nie

czekasz trwożliwie na to, żebym zrozumiał

wreszcie i z dalekości życia, 

w którym cię już nie ma, przyszedł

połączyć się z tobą, biednie, biednie

zapewne, bez środków, ale nas dwoje

jeszcze, nas dwoje..."

Z mojego wczorajszego koliflałerowania. Boruja Piaski.

Tekst: Henriego Michaux w przekładzie Edwarda Stachury.