Orlik nr 3

Tenże powstał jako ostatni. Orlik 2012. Trzy orlicze majstersztyki za europy biednej pieniądze w okołopiętnastotysięcznym wolsztynku zakwitły w ostatnim czasie. Zatrzymałem się z ciekawości, niedawnego dnia, przy Orliku pana Poniatowskiego, bo zabudowano pięknie zieloną murawą teren bagienny, przy tejże ulicy. Nosek swój przytknąłem do zielonej trawki (ach jaka piękna, nieskażona, nienawożona, bezkretowa). Trawka zapachniała mi moczem (być może nosek swój przytknąłem w miejscu gdzie "było miło" chłopcom kulającym barani pęcherz, a może wszedłem na teren oznaczony przez  gang ulicznych obscymurków). Nieważne. Orliki rosną jak grzyby po deszczu. Piękne to i fascynujące. Momentami wzruszające. Tylko!

Tylko! Dlaczego jam, 00001 głos wyborczy tego miasta z maludą swoją nie mogę kopnąć piłki do bramki. Na Orliku. 2012 zresztą. Bo to "kufelki", "intaki" , "gorgle" i inne wolsztyńskorosłe gwiazdy, toczą swoje treningi i niewybredne mecze, na których słowo "kurwa" pięknie odbija się o plastikowometalowe druty.

Nie chcę, by mój syn słuchał takich "miłosnych okrzyków" (póki co), a po drugie chcę wejść na Orlika (2012) i pograć z nim w nogę (póki co). 

Bo za chwilę, wszystko przykryje mgła.

Molo (część druga)

Połowa wolsztyńskiego mola wraz z ulicą Poznańską.

Źródlana

Od kilku dni słońce zmartwychwstało, zaczęło podawać na wyższych częstotliwościach do tego stopnia, że w miniony czwartek, to w krótkim rękawie się chodziło. Dziś w niedzierlę palmową, było skądinąd słoneczno-niesłonecznie. Na dodatek mędrcy pchnęli w nocy czas do przodu, przyspieszając dzień odejścia z tego świata o godzinę. 

Oj, od rana Jaś "brumbrumił", "tato"-zapowiadał, zatem około szesnastej (nie wiem czy to była szesnasta czy piętnasta czy siedemnasta, bo nie dbam o czasopłynność), wyskoczyliśmy pooglądać tiry (ti), i busy (bu), na pobliską obwodnicę-hałaśnicę. Mijając kościół p.w. Św. Józefa, zobaczyłem za sobą ciemność od zachodu. A że oglądać się lubię - to jasność. Szliśmy jednak dalej, krokiem średniego rozmiarami i wieku żółwia. Gdy kropla wody spadła mi na nos wyczułem, że nie przeczułem. Albo zaniedbałem swoje doświadczenie pogodowe. Jaś wskoczył mi na a-pa-pa a ja dawaj w lewo, w nigdy nie uczęszczaną przeze mnie dróżkę polno-utwardzoną. Kałużowiastą momentami. Oj, co żem się zmęczył niosąc mojego piętnastokilowca, to moje. Na Komorowskiej poddałem się, stawiając "ciężarek" na chodnik. Po szesnastu i pół metrach, usłyszałem "apa" i ...cóż miałem zrobić. Posłuchałem głosu pana - "pańdam". 

Gdy po wszystkim usiadłem we fotelu, w oknie balkonowego pokoju zapaliło się słońce, chmury gdzieś umknęły.

Pomyślało się, że piękna natury niczym się nie powstrzyma. Dobrze, że można  czasami być jej przekazicielem. Emocji, które wyzwala. 

Co niniejszym czynię.

Ulica Źródlana w Wolsztynie, widziana w kierunku ulicy Drzymały.

Pompa

Nie wiem kiedy została postawiona. Wydaje się, że po 1959 roku, gdyż wówczas w listopadzie moi rodzice zamieszkali na Bielniku. W mojej pamięci pozostała jako zielony zwierz (nie wiem dlaczego ktoś ją pomalował na szaro), na którego grzbiecie (kranie) siadałem mając kilka lat z nadzieją, że poniesie mnie chociażby do ulicy. Wody nigdy z niej nie piłem. Ażeby dała wody, trzeba było ją zalać od góry, zdejmując żeliwny szyszak. Dziś wiem, że po prostu nie trzymała wewnątrz, przez zużytą uszczelkę.

Pięknie zachowała się do dnia dzisiejszego, chociaż mogłaby podzielić losy innych zdezelowanych koleżanek pomp, które w tamtym okresie stawiano we większości gospodarstw, a które dziś tak chętnie przyjmują na skupie złomu.

I pomimo tego, że przez te wszystkie lata krajobraz wokół niej  zmieniał się, znikały drzewa, znikały pola i sady, rosły mury i inne budowle, przestały latać pszczoły i rankiem piać koguty, to właśnie Ona króluje na tym podwórzu. Podwórku mojego dzieciństwa.

Majka ! Dziękuję.

Pomost na Bielniku

Nigdy nie wiadomo, kiedy człowiek w swoim życiu spojrzy na tą czy inną deskę.

Drewniany pomost na Bielniku w Wolsztynie.

Chata olenderska

Nazwa "olendry" pochodzi od formy osadnictwa, które kiedyś stało się bardzo powszechne na terenie Równiny Nowotomyskiej, lub inaczej niecce nowotomyskiej. Rejon ten jest zamknięty linią : Pniewy – Lwówek – Pszczew – Trzciel – Zbąszyń – Wolsztyn – Rakoniewice.
Osadnictwo olęderskie spowodowały prześladowania ludności protestanckiej w Holandii po wojnie trzydziestoletniej (1618-1648). Nazwa „osadnictwo olęderskie” (holenderskie) nie oznacza narodowości osadników, lecz pewne zasady prawa holenderskiego, które przypominało podstawy prawne, na jakich osadzano w średniowieczu kolonistów niderlandzkich. Kolonizacja niecki nowotomyskiej w XVIII wieku opierała się głównie na osadnikach narodowości niemieckiej ( protestanci z Nowej Marchii, Śląska i Pomorza – katolicy z Bawarii i Szwabii - fachowcy od uprawy chmielu), później polskiej oraz w małym stopniu czeskiej (ze Śląska i Moraw).

Chata widoczna na zdjęciu pochodzi z 1770 roku - wyryta data na belce stropowej - została przeniesiona ze wsi Sękowo, położonej 3 km na zachód od Nowego Tomyśla i posiada wymiary 15,5 x 7,2 m.
Charakterystyczna dla niej jest izba w kształcie litery L. W centrum znajduje się komin sztagowy, ustawiony na murowanej czworobocznej podstawie, utworzony z czterech słupów (brożyn) połączonych szponami i łatami oplecionymi słomą, na którą obustronnie nałożona jest gruba warstwa gliny.
Tą chacjendę można zobaczyć, wejść do niej, wyjrzeć przez okienko jedno czy drugie, ewentualnie wskoczyć do komina na Bielniku, tzn. w Skansenie Budownictwa Ludowego w Wolsztynie, przy ulicy Bohaterów Bielnika. 
Miejscu bliskiemu sercu mego dzieciństwa. 

Najciemniej pod latarnią

"...obserwator -
cudzych grzechów - rejestrator..."

Latarnia (nie) morska na wolsztyńskim molo, na której zamontowano oko.

Przedpałacowy

...dywan krokusowy.

Chałupka

"Miej ty sobie pałace, ja mój domek ciasny.

Prawda, nie jest wspaniały, szczupły, ale własny". 

Ulica Poznańska 39 w Wolsztynie, widziana od ulicy Wodnej.

A jednak

...szkoda będzie mi tej zimy...

O młodych wioślarzach

Marcowy trening wolsztyńskich kajakarzy i kajakarek. Brawo ! Brawo ! Widziałem jak wchodzili do swoich tytaników na bosaka. A co mi z nosa wyleciało ho hooo, to moje. Taka pogoda. Niby sonce, ale jakże mało goronce. 

Jak to mówi mój brodaty kolejgen sędziakronos - szacun. Doprawdy szacun.  

Niby

Drzewa wszędzie takie same, niebo...księżyc,

niby wszystko poznane już jest i zrozumiałe...

...niby...

Nad Jeziorem Wolsztyńskim w Karpicku.

Łabędź

Wszystkie łabędzie są piękne, ale jeden jest zawsze najpiękniejszy.

Dojca

...wyciąga swoją mackę z Jeziora Wolsztyńskiego w kierunku północnym. Zdjęcie z mostu na drodze do Nowej Tuchorzy.

Nowy Młyn

Do Nowego Młyna można dojść od strony drogi na Nowy Tomyśl (leśna droga w lewo z drogowskazem informującym), albo od drogi do Nowej Tuchorzy, gdzie należy skręcić w prawo, tuż za leśniczówką Chorzemin, gdzie znajduje się trzy hektarowe Morskie Oko. O tej porze roku jest to jednak wielce utrudnione z uwagi na panujące roztopy kolanowe. Zatem bez woderów, czy Mitsubishi Pajero na ten przykład, należy zostać w domu i oglądać M jak miłość. 

Dotarcie jednak do Nowego Młyna, nawet kosztem obłoconego kroku, warte jest każdego proszku do prania, tym bardziej, że z pierwszej ogrodzonej posiadłości która tam się znajduje, wita długobroda koza, która jest bardzo niefotogeniczna. I nic nie mówi. I odwraca się także długim ogonem do przybyłych.

Około 200 metrów od drogi, w lesie, znajduje się paśnik nr 16, w którego górnej zabudowanej części, oprócz kołderki i sianka, leży pusta buteleczka po piwie "Żubr", poniżej, w korycie właściwym, sianko i ziarenko dla mniej wybrednych.

Tak. A potem, dochodzi się do rzeczki Dojca, jej przełomu (tak je sobie nazywam, to miejsce właśnie), gdzie można spojrzeć w lewo,

można spojrzeć w prawo,

można zejść po drewnianych stromych i oblodzony schodach, wyrżnąć przy tym orła i znów spojrzeć w lewo,

a potem znowu w prawo, po czym jedyną drogą powrotną, są owe schody, na których znowu można się wyrżnąć.

Ale co tam odbita kość ogonowa, co tam zabłocone spodnie. Dla panującej tam ciszy, warto jeszcze wracać 5 kilometrów pieszo.

Chorzemin

Wieś Chorzemin. Przy wjeździe do niej, po prawej stronie stoi murowana kapliczka, tuż obok pałacu o którym kiedyś to miałem śmiałość pisać.

i zbliżeniowo...

Na drugim końcu wsi, od strony Ruchockiego Młyna, stoi następna kapliczka, wydaje się że starsza od poprzedniej.

i zbliżeniowo.

Huraaa

Na Garbarni w Wolsztynie, znowu pada śnieg.

Krzyż w Powodowie

dziś

i kiedyś.

W Powodowie w dniu 11.07.1901 r., urodził się mój dziadek Jan Tomiński. Zdjęcie drugie pochodzi z 1947 lub 1948 roku i zostało zrobione podczas uroczystości poświęcenia krzyża, właśnie w Powodowie, koło Wolsztyna, prawdopodobnie właśnie przez niego (odręczny zapis wykonała ma ma-ma). 
Zdjęcie pierwsze zatrzymałem w obiektywie dzięki Rąplowi, z którym dzisiejszego dnia zjadłem nie tylko zupę. Nie tylko on miał dużo powietrza dziś w brzuchu. Ale do rzeczy. Wydaje się, że krzyż stoi w tym samym miejscu, lecz może być tak, że został (ten nowy), cofnięty od drogi. Jest już metalowy a nie drewniany. Ciekawe co się stało ze starym. Trzeba by to było wyjaśnić, uzupełnić, zamknąć...dla potomnych...a co do potomnych, to wspomnę jeszcze, że gdy już wracaliśmy z Rapicą (Rąpel i Rapica to to samo zwierze) z Powodowa w ten dzisiejszy słoneczny dzień, doszliśmy (!) i stwierdziliśmy, że na przestrzeni historii i czasu który minął, nie jesteśmy nawet najmniejszym ptaszkiem, pyłkiem nawet nie jesteśmy. Ździubździu nawet. Choć każdy ma swojego ptaka. Nawet lanosowe daewoo...

Czterdzieścijedenipół

Mimo wszystko

Wszystko mimo

i 

w ogóle

właśnie dlatego

W Parku Miejskim w Wolsztynie

Wiosenna odwilż (po roku)

Cinek...to już rocek minął???
 

Jezioro Wolsztyńskie, od Karpicka.

Promenada (część trzecia)

"Świat jest jakby pomostem: możesz go przejść, ale nie radzę ci na nim budować domu". 

Pomost pomiędzy wolsztyńskim molo a śmierdzącym rowkiem. Jak na razie wycięto drzewa na promenadzie, po to chyba, by wyheblować deski na nową kładkę. Hm. Zobaczymy jak bozia da.

 Tekst cytowany podobno z indyjskiego przysłowia.