Bliżej mi do nieba

Zawsze było mi bliżej do nieba niż do ludzi. Zawsze. Odkąd pamiętam nie było inaczej. Drogi prowadziły mnie a ja je ukochałem. W drogach znalazłem sprzymierzeńca. Ludzie niekoniecznie mi klaskali w tej wędrówce. Niekoniecznie bili brawo.

Ale żeby była jasność w myślach powiem, że na poklaski i aplauzy nie czekałem nigdy. Nie czekam nawet teraz. W tej chwili i jutro. Dlatego może nie powstała więź. Pomiędzy mną a innymi. 

Inni są inni a ja jestem sobą. 

Co to znaczy być sobą? Znaczy to trwać wytrwale w tym, czym-kim się jest. W co się wierzy, lubi, uwielbia i kocha. Trwanie w sobie to świadectwo. Nieustępliwości. Niepodległości.

Siedziałem dziś na pomoście, co wybiega w toń mojego jeziora. Twarzą w zachód, bo lubię. Być przed. Na płaskowodziu jeziornym ukleje rzucały się raz po raz, mącąc aksamit wodnego dywanu. Zniekształcając odbicie tego co dzieje się na niebiosach. A tam...drogi krzyżowe chmur i samolotowych oparów. 

Zaklęty to obraz. Niewypowiedzianie piękny. Niebiański.

Dlatego mi bliżej...