Jan Tomiński - mój dziadek, urodził się 11 lipca 1901 roku w Powodowie. Jego ojciec, także Jan, był kołodziejem, który wyuczył się tego fachu w Zbąszyniu. Matka Marianna z domu Rzepa, zajmowała się wychowaniem ośmiorga dzieci i gospodarstwem domowym.
13 października 1898 roku, Jan Tomiński - ojciec - zakupił od Niemca Roberta Klauke, za 3600 marek, dwudziestomorgowe (około 5 hektarów) gospodarstwo, położone mniej więcej w połowie drogi z Siedlca do Nieborzy, po lewej stronie, gdzie w 1902 roku przeprowadził się z całą rodziną. Należał do ludzi postępowych. Troszczył się o wykształcenie swoich dzieci. Trzej jego synowie - Edward, Józef i właśnie Jan, zostali nauczycielami.
Jan Tomiński uczęszczał do Szkoły Powszechnej w Siedlcu, którą ukończył w 1915 roku. W maju 1919 roku, wstąpił do Państwowego Seminarium Nauczycielskiego w Wolsztynie. Egzamin dojrzałości zdał w 1924 roku.
Jan Tomiński - w drugim rzędzie od dołu, jako drugi od lewej.
1 września 1924 roku rozpoczął pracę pedagogiczną w Szkole Powszechnej w Nowym Dworze koło Zbąszynia.
W 1927 roku, zdał egzamin kwalifikacyjny i został nauczycielem mianowanym. Systematycznie podnosił swe kwalifikacje poprzez udział w rożnych kursach. I tak, w 1929 roku, uczestniczył w trzymiesięcznym Państwowym Kursie Języka i Kultury Polskiej dla Nauczycieli w Krakowie (na Wawelu).
Jan Tomiński, w pierwszym rzędzie od dołu, jako drugi z lewej
W 1938 roku zdał egzamin z Wyższego Kursu Nauczycielskiego z przedmiotów pedagogicznych i wiadomości o Polsce i świecie współczesnym.
W 1926 roku, przeniósł się do pracy w Szkole Powszechnej w Strzyżewie koło Zbąszynia z polskim językiem nauczania. W 1928 roku został mianowany kierownikiem tejże szkoły. W Strzyżewie pracował 13 lat, to jest do 1939 roku.
Jan Tomiński w drugim rzędzie od dołu, jako drugi z lewej.
W czasie okupacji niemieckiej mieszkał w Siedlcu, ze swą starszą córką pracował w ogrodnictwie u obszarnika niemieckiego w Nieborzy. W 1944 roku z grupą Polaków został wysłany do Rakowni koło Murowanej Gośliny, do kopania okopów wojskowych. Korzystając z ogólnego zamieszania, 21 stycznia 1945 roku, uciekł wraz z innymi kolegami do domu.
Po wyzwoleniu Polski spod okupacji niemieckiej, w styczniu 1945 roku, objął stanowisku kierownika Szkoły Podstawowej w Kiełpinach.
W 1960 roku przeniósł się na własną prośbę na stanowisko nauczyciela Szkoły Podstawowej nr 1 w Wolsztynie.
Zamieszkał we własnym jednorodzinnym domu, przy ulicy Bohaterów Bielnika 20. W 1965 roku przeszedł na emeryturę. Jan Tomiński od samego początku pracy poza zajęciami w szkole brał udział w konferencjach nauczycielskich, przeprowadzał lekcje pokazowe, wygłaszał referaty dotyczące historii naszego regionu. Kierował kursami oświaty pozaszkolnej. W latach 1935 - 1939 był członkiem Rady Gminnej w Zbąszyniu. W 1937 roku działał w Komitecie Organizacyjnym tworzącego się Muzeum Ziemi Zbąskiej. Przez wiele lat pełnił funkcję wiceprezesa Kółka Rolniczego w Zbąszyniu. Fotografował, rzeźbił, grał na skrzypcach. Był pionierem hodowli jedwabników i pszczelarstwa. Miał wzorową pasiekę.
Jan Tomiński, pierwszy z lewej.
Od 1937 roku, aż do śmierci był honorowym korespondentem Instytutu Fenologicznego w Warszawie. Był aktywnym członkiem takich organizacji jak: Związek Nauczycielstwa Polskiego, Zjednoczone Stronnictwo Ludowe, Polski Czerwony Krzyż, czy Liga Przyjaciół Żołnierza. W 1939 roku wydał broszurę " Z Ziemi Zbąszyńskiej", zawierającej podania i legendy okolicy Zbąszynia. Był autorem wielu artykułów dotyczących historii Ziemi Zbąskiej, opublikowanych w "Zbąszyńskim Tygodniku Parafialnym". Jan Tomiński interesował się historią i archeologią dotyczącą naszego powiatu, szczególnie zajmowały go grody i osadnictwo w zachodniej części powiatu wolsztyńskiego. Współpracował z profesorem Kostrzewskim. Utrzymywał kontakt z Muzeum Archeologicznym w Poznaniu. Tam też w latach 1934-1939 przekazał znaleziska archeologiczne ze Strzyżewa a w latach 1949-1956 przedmioty kultury łużyckiej z okolic Wolsztyna. Cały wysiłek jego prac zmierzał do jednego celu : "ocalić od zapomnienia dorobek kultury praojców, nauczyć potomnych szacunku dla tego co swojskie i nasze". Pracowity, skromny i życzliwy dla każdego, chętnie przekazywał swoją wiedzę zainteresowanym studentom piszącym prace magisterskie, dotyczące historii wolsztyńskiego regionu. Jan Tomiński za swą pięćdziesięcioletnią pracę zawodową i społeczną został uhonorowany wieloma odznaczeniami, dyplomami i nagrodami, m.in. Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę, Odznaką za Ofiarną Pracę i za Działalność Społeczną, Odznaką Tysiąclecia.
Helena Reymanówna - moja babcia.
W 1924 roku zawarł związek małżeński z Heleną Reyman - nauczycielką. Z małżeństwa tego urodziły się dzieci : Maria i Janisława.
Maria i Janisława Tomińskie, odpowiednio od lewej.
Jan Tomiński zmarł 25 grudnia 1974 roku i został pochowany na cmentarzu w Wolsztynie.
Razem z dziadkiem Janem i siostrą Magdaleną, na Bielniku, wiosną ( maj lub czerwiec ) 1972 roku. Zdjęcie zrobione przez mojego brata Wojtka. Budynek widoczny z tyłu stoi do dziś i nosi nr 21.
Wojtek i Staszek - dzięki za czujność.
Tekst z moimi poprawkami pochodzi z książki Czesława Olejnika - "Wolsztyński słownik biograficzny". Zdjęcia pochodzą ze zbiorów rodzinnych.
